साधू आणि अस्वल
एक साधू होता आणि घनदाट अरण्यातून आपल्या पर्णकुटीकडे जात असताना वाटेत साधुला अस्वल लंगडत चालत असल्याची दिसले. तेव्हा साधू अस्वलाजवळ गेला असता अस्वलाच्या पायाला काटा रुतल्याचे दिसले.
तेव्हा साधुने अस्वलाच्या पायातील काटा काढला. पायातील काटा काढल्यामुळे अस्वलाला बरे वाटले. पायाचा त्रास कमी झाला. इकडे साधू आपल्या रस्त्याने चालू लागला. परंतु अस्वलाला साधूने केलेल्या उपकाराची आठवण झाली.
अस्वलसुद्धा साधुच्या मागे मागे चालू लागला. हे साधुला कळले तेव्हा साधू म्हणाले, मी माझे कर्तव्य केले. माझ्याबरोबर तुला येण्याची काही गरज नाही. तेव्हा अस्वल म्हणाले, मला तुमची सेवा करण्याची संधी द्या.
मी तुमची सेवा करीन, आपले उपकार फेडल्याशिवाय मला चैन पडणार नाही. पुन्हा अस्वल साधुच्या मागे चालू लागला. साधू विश्रांतीसाठी एका वृक्षाखाली थांबला व झोपी गेला.
अस्वल मात्र साधुच्या बाजूला बसून होता. तेवढ्यात एक मधमाशी साधुच्या नाकावर बसली व साधुला त्रास देऊ लागली. तेव्हा अस्वलास मधमाशीचा राग आला. अस्वाने मधमाशीला बाजूला करण्यासाठी, पंजाने मधमाशीला मारले.
मधमाशी उडून गेली आणि अस्वलाच्या पंजाने साधुचे नाक जखमी झाले. साधू खडबडून जागा झाला. अस्वल उपकार करायला गेला व अपकार करून बसला याचे अस्वलास खूप दुःख झाले.
तात्पर्य : शहाण्याचा चाकर व्हावे पण मूर्खाचा धनी होऊ नये.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा